Kreşte ilk günümüz..

Bildiğiniz üzere ben İngilizce öğretmeniyim ve Rüzgar'ın hayatımıza katılmasıyla birlikte yoğun iş tempoma ara vermek durumunda kaldım..Rüzgar 2 yaşını doldurduğuna,derdini anlatabildiğine ve ben de artık evde durmaktan ve mesleğimden ayrı kalmamdan sıkıldığıma göre iş hayatına dönmenin vaktidir dedim. Rüzgar efendiyi bırakabileceğim hiç bir aile yakınımız Ankara'da olmadığından elimde 2 seçenek vardı;kreş ya da bakıcı..Bakıcı seçeneğini doğrudan eledik gibi bişi oldu..Rüzgar'ı izlediğimiz,duyduğumuz onca kötü haberden sonra hiç tanımadığım biriyle baş başa tüm gün evde bırakmaya ne benim ne eşimin gönlü, beyni razı gelmedi. Kreş seçeneğini de Rüzgar'la beraber gidip gelebileceğim ve bünyesinde İngilizce öğretmeni olabileceğim bir kurum olursa hepimiz için iyi olur diyerek kendimce şekillendirdim.Ve çok şükür öyle de oldu.Şimdi 2-5 yaş İngilizce ağırlıklı bir kreşte birimiz öğretmen birimiz öğrenciyiz oğlumla.. Gerçi bu çok da tesadüfi bir şey değildi. Ben kariyer planlamamda köklü bir değişime karar verdiğim için planlı ve emin atılmış da bir karardı. Dilerim hem benim hem oğlum hem de öğrencilerim için hayırlı da olur..
Derken biz bugün 2015-2016 eğitim-öğretim dönemini açmış bulunduk oğluşumla..Tabii bende kaygılar endişeler diz boyuydu Rüzgar açısından. Malum 26 aydır hiç ayrılmamıştık kendisiyle..Aynı kurumda olsak bile farklı sınıflarda olacaktık. Beni görmeden nasıl duracaktı,nasıl bensiz yemek yiyip uyuyacaktı tam bir kabus konusuydu benim için. Ama tek olmayacağını,emin ellerde,kendi yaşıtlarıyla ve aynı çatı altında olacağını düşünüp teselli ediyordum kendimi. Taa ki bugün sınıflarımıza ayrıldığımızda isyan naralarını,ağlayışlarını duyana kadar.. Kimse kolay olacağını söylememişti ama bu kadar ağlayacağını da tahmin etmiyordum..Son bir saate kadar reddeden oğlum nasılsa son anda alışmaya başlamıştı.. Gerçi diğer yaşıtları ondan farklı değildi ve ağlamak da gülmek gibi bulaşıcı olduğundan belki tam sustu derken diğerinin ağlaması hepsi için süreci başa sardırıyordu maalesef..
Neyse ki kapanışı mutlu mesut yaptığı için yarından umudum var..Bu arada gece uyku öncesi benim getirdiğim kitabı istemeyip Yavru Ahtapot Olmak Çok Zor kitabını seçti kitaplığından. Okuyunca acaba bilinçli mi seçti yoksa tesadüf müydü bilemedim.Çünkü Nino da okula gidiyordu, sayfalardan birindeki resimde annesine el sallıyor,okul için ayrılıyordu. Benim hüsnü kuruntum da olabilirdi pek tabii..Neticede vicdan yapmışımdır belki..

Bu da ağlamadığı bir vakitte öğretmeniyle yaptığı ve okuldan eve getirdiği ilk eseri..:))